Over het ondernemerscriterium bestaan veel misvattingen.
Zo zijn Zelfstandige Professionals vanuit het burgerlijk recht (privaat recht) altijd ondernemer, mits ze staan ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Echter, belastingrecht valt niet onder het burgerrecht, waardoor ingeschreven ZP-ers niet automatisch kwalificeren voor ondernemerschap in fiscale zin. Dat betekent in de praktijk dat ondernemers moeten voldoen aan een aantal eisen die de Belastingdienst stelt om als ‘ondernemer’ door het leven te gaan. De hamvraag voor elke ZP-er is: voldoe ik aan deze eisen? Dit kunnen ze toetsen aan de hand van zeven toetsingscriteria. Een als ZP gekwalificeerde ondernemer:
- heeft minimaal drie verschillende opdrachtgevers;
- factureert niet meer dan 70% van de inkomsten aan dezelfde opdrachtgever;
- kan een ander in zijn/haar plaats sturen, zonder dat dit een probleem is;
- staat niet in een gezagsverhouding tot de opdrachtgever, de opdrachtgever is niet de ‘baas’;
- drijft voor eigen risico de onderneming. Met andere woorden, als een opdracht niet naar tevredenheid wordt verricht, dan hoeft de opdrachtgever niet te betalen;
- krijgt niet betaald als hij/zij ziek is;
- maakt reclame voor de onderneming (visitekaartjes, advertenties, een website, etc.)
- Voldoet aan de uren norm van 1225 uur.
Wanneer hieraan wordt voldaan, dan is er over het algemeen sprake is van ondernemerschap in fiscale zin. Wel is het zo dat het belang van de verschillende criteria verschilt. Sommige factoren worden zwaarder gewogen dan andere. De eerste twee factoren wegen zwaar, echter startende ondernemers hebben vaak nog geen drie opdrachtgevers. De beoordeling of wordt voldaan aan de criteria wordt dan ook altijd achteraf gedaan door de Belastingdienst.